قـلـم به دست گـرفـتـم دوبـاره بـنـویسم            نـهـاد عـشـق شـدم تا گـزاره بـنـویـسـم
حـروف شـمسی خود با سـتاره بنویسم            توان گـرفته‌ام از یک عـصاره بنویسم

عصاره‌ای که رسید و زمین به آب رسید

عصاره‌ای که چکید و شراب ناب رسید

در آن زمان که بشر محو بت‌پرستی بود            تمام فرصتشان صرف عیش و مستی بود
بقـای نسل به ‌تـدریج رو به پـستی بود            بنـای بت کـده‌ها حُکـم چـیـره‌دستی بود
تـمام نـور رسید و جهـان چـراغان شد
رسید و یک‌شبه یک طایفه مسلمان شد

به‌ گـوش بـاش خـداونـدگـار گـمـراهی            رسیـده ‌است سحـر در پـسِ شبِ واهی
وزیـده است نـسـیم خـوش سحـر گاهی            به سوی چـاهِ عـدم تا ابـد بـشـو راهـی
خبر رسیده که موسی به نیل آمده است
خـبـر رسیـده دوبـاره خـلـیل آمده است

خدا به خلقـت زیـبای خود نـمک پاشید            به خـلـق جـاذبۀ روی عـشق مـی‌نـازید
خجـالـت از نَـفَـس سـرد مـاه می‌بـارید            به پشت ابـر تکامل روانه شد خورشید
خـدا به چهـرۀ او دین راستـین می‌گفت
به آفـریـنـش خود، بـاز آفـرین می‌گفت

بـه ســردی نَـفَـس آدمـی حــرارت داد            زمین خشکِ هـوس‌باز را طراوت داد
به ذات گـمـشدۀ عـاشـقـی کـرامـت داد            به مـادّیّـت ایـن خـاک، مـعــنـویّـت داد
برای کسب شـرابش زمین سبـو می‌شد
جهان به یُمن قدم‌هاش، زیر و رو می‌شد

دو قطره اشک محمد، دوسال باران بود            رسول می‌شود از بس به فکر انسان بود
شکست خوردۀ این روزگار، شیطان بود            و جبرئیل زِ عرش خدا رجزخوان بود :
دوباره بر همه حجّـت، تمام خواهد شد
چرا که حضرت احمد، امام خواهد شد